Потребителски вход

Запомни ме | Регистрация
Постинг
18.02.2013 13:07 - Старият орех................................................................разказ
Автор: travell Категория: Изкуство   
Прочетен: 4273 Коментари: 8 Гласове:
15

Последна промяна: 17.09.2015 17:17

Постингът е бил сред най-популярни в категория в Blog.bg

   Кафенето се намираше в края на една от тесните улички в старата част на града. Не бе голямо, имаше само шест маси, разположени гъсто една до друга в градината, в чиито край стоеше самотен орех. Нямаше вътрешна закрита част, защото просто свободно пространство липсваше. За сервизно помещение се използваше част от къщата, в която живееше бай Петко, собственика на кафенето и синът му Георги със семейството си. Работеше само през летния сезон, когато идваха повече туристи, а и по голяма част от местните хора си бяха в града. През зимата градът почти опустяваше, нямаше какво да се работи и хората пътуваха до близкия по-голям град. Надяваха се там по някакъв начин да си изкарат прехраната. Някои успяваха, други се връщаха с унили глави и чакаха следващото лято, когато малкият град отново оживяваше. Повечето се занимаваха с търговия, продаваха разни дрънкулки на туристите, други и те като бай Петко бяха собственици на малки заведения. Но незнайно защо повечето от туристите, а и част от местните предпочитаха да посещават кафенето на стареца, което според мнозина не бе нищо особено. Имаше много по-големи, по обширни и разположени на по цетрално място заведения. Но те не можеха да се похвалят с такава посещаемост.  „ Сигурно баща ми ги привлича с неговата сладкодумност и безкрайните му истории“, така Георги си обясняваше факта, че при тях почти винаги бе пълно с хора. Почти нямаше свободна маса. В момента  в който се освободи някоя такава, веднага изникват от уличката други посетители и я заемат. Седяха си в градината хората , пийваха кафенце или безалкохолно и хапваха по някой друг сладкиш. Наслаждаваха се на спокойната обстановка, правеха си снимки, разговаряха помежду си известно време и тръгваха.  Не бе кой знае какъв оборота, но бе дастатъчен за Георги да може  да се изхрани цялото семейство и да не не се налага зимата да заработва нещо в големия град. Много пъти се е случвало отвън да чакат посетители, просто защото вътре бе пълно и трябваше да се освободи място.  Георги вече имаше идея как догодина ще разшири кафенето, за да може да има място за всички желаещи. И без това тоя стар орех, който се намираше между къщата и градината само пречеше. Когато зареждаше стока също се налагаше да го заобикаля и не рядко изпадаше някой кашон или каса от количката. Ако го нямаше тоя орех, на негово място можеше да се поставят поне още три маси и нямаше да има чакащи отпред. За бизнеса бе прекрасно, щяха да изкарват малко повече.  В това Георги беше убеден. Щяха да спестят дори пари за почивка. Зимата ще може да отиде със жена си и детето някъде другаде, да види свят както се казва. Цял живот е все тук в това малко градче, единствения му контакт с външния свят са туристите. Искаше и той като тях да обикаля местата за които само бе чувал от разговорите по между им. Имаше нужда да си разшири мирогледа.

   „Сакън, да не си посмял да режеш ореха.  Не е добре това , което си намислил, нищо добро няма да ни докара“ Това бяха думите на бай Петко, когато Георги му разказа какво смята да предприеме. Опъваше се стареца и дума не даваше да му се каже. Как ли не го убеждаваше, какво ли не праваше, все удряше на камък. Бай Петко му бе казал да стопанисва кафенето както намери за добре, а сега при първото решение, което Георги взе, се дърпаше. Та това бе само един стар орех, който рано или късно трябваше да се махне.  Мъчеше се да го убеди, че това е в полза на кафенето. Като го отрежат , ще се освободи място за още маси, по просторно ще стане. Няма вече да е препятствие за минаване от градината към къщата.  Даде му за пример и клоните, които падат при някоя по-сериозна буря, защото ореха наистина бе много стар. От година на година даваше все по малко, отдавна вече купуваха орехи за баклавата от пазара в центъра на градчето. Най накрая старецът кандиса. Не бе много съгласен, но щом иска сина му нека си троши главата.  Той вече така и така бе стар, не се знае още колко лета му остават.  Георги се въодушеви. Най накрая бе успял да убеди бай Петко. Щеше да му докаже, че  все пак това е правилното решение, дори щеше да е изненадан от това как ще се разрастне кафенето.

   Два дни след това орехът вече го нямаше в градината. Работниците, които бе повикал свършиха бързо работа. Орехът бе нарязан на трупи, които работниците пренесоха  към  задната страна на къщата. Бай Петко през цялото време се бе затворил вътре, не искаше да гледа, какво се случва в градината.  Може би така бе и по-добре, мислеше си Георги, ще излезе после да види колко хубаво е станало. Когато всичко бе готово и новите маси вече бяха наредени, баща му все пак се появи. Стоя две минути, поклати  глава без да стане ясно, дали одобряваше или не видяното и отново се прибра в къщата. За Георги всичко вече бе перфектно. Двора с градината изглеждаше по обширен, вече можеше спокойно да се преминава, а и най важното: имаше място за повече хора.

   Мина вече седмица откакто бе направил промените в кафенето.  Странно  обаче, някак си закуцаха нещата. Преди хората стояха  отвън и чакаха да се освободи маса, а сега само на две три маси имаше клиенти. Странно къде са туристите, сигурно идват вече по-малко групи на екскурзия, мислеше си Георги. Останалите местни хора обаче го убеждаваха, че нищо не се е променило, даже напротив. Тази година повече туристи имало. На другите търговци бизнеса вървеше, не се оплакваха. Как така, сега когато кафенето е по-хубаво от преди и има място за повече хора, посещаемостта му спадна?  Не само че не се увеличи, както той бе планирал, а спадна дори наполовина. Ако така продължаваше, нямаше да изкара достатъчно пари и зимата трябваше да си търси друга работа. Стоейки в кафенето, той наблюдаваше туристите преминаващи по улицата. Повечето се спираха, поглеждаха вътре но не влизаха, продължаваха нагоре по улицата. Може би финансовата криза си е казала думата, туристите не са вече толкова платежоспособни. Но как до преди  седмица бяха? Георги продължаваше да наблюдава с надежда улицата. Мъж и жена на средна възраст се спряха на входа.  Позна ги веднага ,беше добър физиономист. Бяха идвали и друг път. Преди около две или три години, когато бяха на почивка в градчето. Тогава бяха редовни клиенти.  Но защо не влизат?  Георги усети, че има опасност и те да подминат, затова отиде при тях. Поздрави ги и ги покани любезно да влезнат да изпият по кафе в градината. Те от своя страна му казаха, че искат да посетят мястото, в което преди три години пиели кафе. Жената започна да вади снимки от дамската си чанта. Георги съответно ги увери, че това е кафенето от снимките, но те не бяха много убедени.  Къде бил орехът?  Той отново се вгледа в снимките. Наистина всичко си бе на мястото, както преди седмица, само орехът липсваше. На всяка една от снимките, независимо кой бе на нея, на заден план се виждаше орехът. На някои само клон, на друга по-голяма част от короната, но бе там. Стоеше  като войник охраняващ  поверения му обект и мълчаливо наблюдаващ какво се случва около него.  Въпреки че бе стар и загнил на места, снимките с него изглеждаха някак живи, усмихнати, хората около него бяха щастливи. Възрастна двойка разговаряща вероятно за отминалите години.  Деца с усмивка на лицата, гонещи се около неговия ствол и такива събиращи изпадналите орехи.  Дори котката на съседите, която по обедно време обичаше да се излежава под неговата сянка също бе на снимките. Понякога сама, понякога в скута на някой посетител.  Обективът на апарата  бе уловил това, което Георги не бе видял толкова години. Просто не му бе обърнал внимание. Наблюдавайки кафенето от улицата, той постепенно  откриваше многото  разлики, които допреди седмица ги нямаше.   Дори чуруликането на птичките сега бе някакси  далечно, почти неуловимо. Преди седмица бе така близо,  бе част от обстановката, от уюта на градината. Припомни си кълвача, който чукаше някъде нагоре по ореха и който сина му често фотографираше. Дори и сянката която хвърляше  в градината липсваше. Тревата  изглеждаше някак си самотна, позасъхнала, незащитена от жарките лъчи на слънцето. Какво бе направил? Нима е възможна такава промяна  само заради ореха?  Оставяйки туристите на входа, той тичешком стигна до задната страна на къщата.

   Орехът беше там. Нарязан на трупи, подредени на купчина, така както ги бяха оставили работниците. Котката на съседите също бе там.  Виждайки го да приближава тя изсъска срещу него и побягна към улицата. Георги спря пред купчината. Допреди седмица всичко това  бе едно цяло, всичко бе така както на снимките. Защо бе разрушил това единство?  Защо бе премахнал това, което  бе неизменна част от живота?  Животът, който бе там, запечатан на снимките и който никога нямаше да се върне. Защо му трябваше да го прави?  Паднал на колене, Георги не искаше да повярва, че всичко това се е случило. Сълзи бликнаха от очите  му и стичайки се по лицето падаха върху купчината дърва.  Нарязани и подредени,  дървата от ореха стояха все така безмълвни.  Животът за тях бе приключил. Примирени със случилото се, те като че ли чакаха началото на зимата, когато щяха да бъдат хвърлени в огъня на камината.

t2013



Гласувай:
15



1. anin - :('
18.02.2013 13:25
Тъжно...обичам орехи... дървета, въобще природата...
цитирай
2. coacoa11 - Ех, има само едно спасение - да посади ново дърво.
18.02.2013 17:16
Наистина много хубаво си го нарисувал този орех - душата на кафенето. Представих си го, освен песента на птичките, усетих и миризмата на ореховата шума. Но лакомите за печалба собственици често правят точно така, както си описал. Съсипаха и морето, и планината.
Вече съм жадна за море и като отида, винаги сядам в тихичко заведение, построено на пясъка, под някоя смокиня и слушам как плиска морето...
Размечта ме нещо ти :)
цитирай
3. travell - :-) По принцип целта ми бе да покажа, че
19.02.2013 10:50
В стремежа си към все повече и повече, човек често губи и това което има...
Доколко съм успял, незнам... Поздрави !
цитирай
4. coacoa11 - Да, успял си.
19.02.2013 11:17
Нарисувал си добре алчността и лакомията и нейните последствия. Поздравления!
цитирай
5. juli13 - juli13
19.02.2013 13:46
Като притчата за кокошката с златните яйца!
цитирай
6. zarenkow - Така е ако
27.02.2013 17:25
човек знае къде ще падне , ще си постеле преди това там точно. :-)))
цитирай
7. lubara - Поздрави, travell!
01.03.2013 08:13
Добър е разказът, без нищо излишно. Все пак ми се чини, че по-едър шрифт ще е по-добре. И малко пълният член ти куца, но нейсе!
цитирай
8. hristo27 - Много ми хареса разказа ти. И много ...
05.03.2013 16:44
Много ми хареса разказа ти. И много поучителен за младите!
цитирай
Търсене

За този блог
Автор: travell
Категория: Регионални
Прочетен: 628695
Постинги: 122
Коментари: 775
Гласове: 2360
Календар
«  Март, 2024  
ПВСЧПСН
123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031